Κάποιοι στην κοινότητα με θεωρούσαν τυχερή που έζησα τόσο πολύ και είδα καλοκαίρια και χειμώνες να περνούν. Η αλήθεια είναι πως είδα πολλά, όμως βίωσα και τον πόνο από τον θάνατο των δικών μου ανθρώπων. Πρώτα της πεθεράς μου και ύστερα της κόρης μου. Η παράδοση απαιτεί να θαβόμαστε στον ίδιο οικογενειακό τάφο.
Έτσι όταν ήρθε και εμένα η ώρα μου, η τελευταία της γενιάς μου, με αποχαιρέτησαν με όλες τις απαραίτητες τιμές. Ακολούθησαν το τελετουργικό και αφού είχαν πρώτα προσεκτικά συλλέξει τα οστά της πεθεράς και της κόρης μου με απόθεσαν πλάι τους να τις συντροφεύω για πάντα.
